gölge bir suretsin bende
bedenle ruh arasındaki uçurum tutması
sürmede hâlâ
sürerken çıraklığım
açılamıyor bir türlü, korku körlüğüm


dört mevsim bitmemişken daha
yaprakları arasında uykuya yatmış
açılamayan tomurcukların
çöker içre acı tortusu


gece boşluğu
ezerken günün getirdiklerini
kurtlarla ateş dansındaki çaba
yenebilmek içindir korkuyu


geçmiş günlerin
dünyayı güzelleyen yaz bahçelerinden
esip gelen kokusuyla
sessiz gölgelerden yükselen
ışık kırıntıları / bir veda aryasında


tekrar açılır hüzün yamaları
açılıp kapandıkça demirci körüğü
gelir koyu demli gecelerin devamı…


hayat/ seninle bu kısır döngü
tükenme çizgisine adımın
dayanılmaz ağırlığı belki de!...


soluğunda
yaşamın her bir rengi üstünde
kanatları dikenlere takılan kelebek
ufalanan bir günlük ömrün
uzun kahrı kalır içinde
işte yaşamda bir başka yüz
mağlûp güceniklik

/nedir hakça olan?/

yaşanmadıkça anlatılamayan
yalnızca, kendi kışını yaşayanların bildiği
kar yanığında
usta biriken kara sorular


gizlediğin yüz
içini usulca alıştırıp, kaçtığın kuytular
suskun duvarlarından geçmeyen doğadaki telâş
ak bir umutta birleşmiyor hiçbir şey
gelirken getirdiğin yeşillikler, soluyor ne yapsan


gözlere doğan akşam
dön desen de dönemezki geriye
bir çingene ateşi kadardır vâden!...

erkenci miydi güz
sen mi geç kaldın yaşamı içine çekmeye?...


Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir