1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1448
Okunma
Güz mü dağıttı bitmez düşlerimizi
ellerimizde ki bu kan, dilimizde ki küfür
ya bu harap halimiz,
soyundu kılından sözcükler
ve yalnızız işte, birbirimizden...
Uzaktan duyarım şimdi adını
ay sararırken dağların yamacında
ıslanan gözlerimde söner yangını dilinin
seni teşhir ederim geceye
ürker kuşları tenhalığında, ölürüm...
Ben yaşamıda bilirim çiçeksiz, güneşsiz.
düştüğüm yerleri kekelerim kendime,
unutmam bir akşam kapımıza dayanan
güz sancısını, o büyük yenilgimizi
bak üşüyoruz işte, yalnızız...
Şiirin sahibi
Cevap Yaz