“İmkânsızı başarıp, serseri bir akıla
Uyduğun günden beri gönlüm deli divane.”



Kibrin ufkundan bakıp, sevdamı kifayetsiz
Saydığın günden beri gönlüm deli divane.
Huzur akdinden kaçıp sorgusuz, şikâyetsiz
Caydığın günden beri gönlüm deli divane.

Dargınlığa yol buldun gelişen her olayda
Tutsak düşürdün aşkı kurduğumuz sarayda
Zühre yıldızı gibi, göğümden dolunayda
Kaydığın günden beri gönlüm deli divane.

Mesrur oldun hicranla ödeterek mihrini
Sevgi bendini yıktın çağlatarak nehrini
Zerk edip yüreğime ayrılığın zehrini
Yaydığın günden beri gönlüm deli divane.

Tarifsiz kurgularla saldırdın hayalime
Seraplar resmeyledin sadistçe tuvalime
Yangınlar bırakarak derbeder ahvâlime
Kıydığın günden beri gönlüm deli divane.

Silerek hatıramı onardın (!) belleğini
Ararken saadeti şaşırdın feleğini
“Haddini bil” diyerek hoyratlık gömleğini
Giydiğin günden beri gönlüm deli divane.

Biçâre duygularım, öksüz düştü niyetim
Firâk-ı müebbetle ödetildi diyetim
Katledip geçmişimi, istikbalimi yetim
Koyduğun günden beri gönlüm deli divane.

Lâl eyledin aşkımı yayarak gümanını
Besledin sözlerinle bahtımın hüsranını
“Muştu” diye Mimar’ın, feryad-u figanını
Duyduğun günden beri gönlüm deli divane.

Vebâlimi yüklenip, sevdamı kifayetsiz
Saydığın günden beri gönlüm deli divane.
İmha edip akdini sorgusuz şikâyetsiz
Caydığın günden beri gönlüm deli divane.

Menderes OYANIK
04.05.2010