zamanı geldiğinde
kumdan tepelerden iner gibi, çarçabuk
bir el, çekip çıkarıyor korunaklı yerinden
korkuyorsun/nereye böyle yolculuk!

oyun başlıyor ilk solukla
bu yabancı yere, alışıyorsun sonra

çoğu zaman ebe/de/lenen de sen oluyorsun
hırçın sesiyle, durmadan yüreğine vuruyor içindeki deniz
acıya söz geçiremediğin yerde
sabrı yurt ediniyorsun
susturamadığın her şeyden pay alıp
günbegün çelikleşiyor duyguların
ne heves, ne de vakit kalıyor yapacaklarına...

leyl vuruyor vakit
dışarı çıkan soluk kalıyor/gece oluyorsun
savuruyor rüzgâr
bu hangi mevsim bilinmeyen?
tek yolcusu dahî geri gelmeyen,o yolun yolcususun

/artık, dört kolluyla o giz yolculuğa çıkılacak/

/kim/sin/in/sen yok
sorgusuz sualsiz, çekip alıyor biri seni yeniden/

arkada kalanlarda
uçsuzluğa açılan yol, gitgide daralmakta
çaresizlik dolmakta dile
zerre tesellisiz, akamayan
hecelerin şaştığı söz kümesi çoğalmakta gitgide gitgide...

/ölümün duygusuz beyazıyla
canfes akarken donuk zaman
bağırda kavrulan yokluk acısında
gece uzadıkça uzar günün üzerinde durmadan/

/yok kimsenin kimseye tesellisi/

ateş küllenene kadar
derin sıyrıklarla enkaz eşelenmekte
sonrasında kalan, yıkık dökük bir harabe

ateşi yanmayan, buz kesiği zaman
yüzü akşam, cüce bedende
gidene tutsak, hep aynı kurak soluk
bir varmış bir yokmuş/sun
boş perdede kalan masal oyun…


Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir