Kalbimin kızıl koru, sitemkâr kelimeler
Düştükleri kâğıtlar, yerde, lime limeler

Bir maşa gibi soktum, kalemleri ateşe
Kızgın korları attım, kâğıtlara peşpeşe

Yandılar, kül oldular, çıtırtısız, dumansız
Kalemlerim hıçkırır, ağlar âh u figânsız

İçimde tâ içimde, bir volkan var, püskürür
Sıcacık lavlarını, kâğıtlara tükürür

Volkanımdan yükselir, siyah kül bulutları
Kara bulutlar sarmış, parlayan umutları

Bu yüzden görüyorum, mavi göğü karanlık
O karanlık girdâba, aklı atmam bir anlık

Ağzım ve de gözlerim, kalbimin krateri
Kenarında oturur ve yürür bu serseri

Sıcacık duygularım, kalbimin magmasıdır
Derin derin tefekkür, aklımın dogmasıdır

Mutehayyile gücü, aklın ,,sıcak noktası’’
O nokta, sûretlerin, tek erime potası

Her kelime bir lavdır, kalbimin fırlattığı
Ağızlar, bir deliktir, magmanın çatlattığı

Kalbimin lavları da kâğıtlara dökülür
Kalemler demir gibi ellerimde bükülür

Izdırap ateşinde, pişer, çiğ çiğ fikirler
Piştikçe erir düşer, rûhtan kâğıda kirler

Kâğıttaki satırlar, sönmüş lavın tortusu
Fakat hala duyulur, volkanın homurtusu

İçimdeki volkanlar, nedense, hiç sönmedi?
İçine düşen Soner, nedense, hiç dönmedi?

Aşkın korunu yuttum;var mı dilimde feryâd!
Yağsa da kızgın lavlar, yine de kalbim dilşâd

Soner Çağatay / Wuppertal

Kelimeler:
Dişâd: Mutlu


Açıklama:
İçimde tâ içimde, bir volkan var, püskürür
Sıcacık lavlarını, kâğıtlara tükürür

-Burda volkandan kastım kalbtir. Sıcak lavlardan kastım da duygu ve fikirdir.

Volkanımdan yükselir, siyah kül bulutları
Kara bulutlar sarmış, parlayan umutları

-Volkan patladığında ilk önce siyah veya gri kül bulutları etrafa saçılıp göğe yükselir. Kalbim ne zaman duygularla kabarsa etrafa hüzün ve gam karabulutları saçılır. Ruh dünyamın semasını gamın kara bulutları kaplar. Ruh semasında, daha önce sahip olduğum, yıldız gibi,güneş gibi parlayan umutlarımı, o gam ve hüzün bülütleri etrafını sarar. Artık o umutları içimde göremem ve dünyam gittikçe kararır. Dış dünyayı da karanlık görmemi sağlar. İç dünyası karanlığa gömülmüş bir kişi, dış dünyayıda karanlık görür.

Bu yüzden görüyorum, mavi göğü karanlık
O karanlık girdâba, aklı atmam bir anlık

-İçimdeki, gamlar ve hüzünler, mavi gökyüzünü dahi siyah / karanlık görmeme neden oluyor. İçimde ve dışımda oluşan bu gamın karanlık girdabına aklımı fırlatıp atmam bir anlık. Çünkü hayat ve insanlar o girdabın içine sizi atıyor. Burda bunun bir mücadelesi var.

Krater: Yanardağında magmanın (sıcak sıvının) çıktığı deliktir.
Resimde zaten görünüyor. İçinde gözüken kırmızı renkli olan da kalptir.

Ağzım ve de gözlerim, kalbimin krateri
Kenarında oturur ve yürür bu serseri

Volkanın sıvı ve yakıcı lavlarının çıkması için menfez olması lazım. Kalpteki duyguların ve akıldaki fikirlerin çıkmasın iki yolu var. Duygularınızı ya ağzınızla, yada gözlerinizle söylersiniz. Kalbimdeki kızgın lavların çıktığı iki delik:Ağız ve gözler. Onların çıkması için, içten baskı olması lazım. Yani ruhunuz, kalbinizin daralması lazım. Derin nefesler içteki lavları dışa atmaya en büyük katkıyı sağlar. Bazen ağlayarak da içimizdeki kızgın lavlar, duygular dışarı çıkar. Burda ben gözyaşını, yanardağından çıkıp akan lav seline benzettim. Gözleri burda zikretmemin nedeni budur. Bu Serseri (Soner), bunlara rağman yine o yanardağının ateş çıkan kraterinin kenarında oturur, gezer.

Magma: Mağma yer kabuğunun altında bulunan sıcak ve sıvı katmana mağma denir. Mağma, ergimiş durumdaki değişik mineraller ve bazı mineral kristallerinde oluşan lapa benzeri, yoğun bir sıvıdır. Dünya’nın iç tabakalarında bulunan, yüksek basınç ve yüksek sıcaklıkta ergimiş ya da erimiş kayalar

Sıcacık duygularım, kalbimin magmasıdır
Derin derin tefekkür, aklımın dogmasıdır

Magmalar yerin altında dolaşır. Burda duyuguları magmaya benzettim. Derin derin düşünmekte aklımın dogmasıdır. Hiç vazgeçmediği bir özelliğidir. Düşünmek aklın kıutsal hazinesi ve yetisidir.

Mutehayyile gücü, aklın ,,sıcak noktası’’
O nokta, sûretlerin, tek erime potası

Hayal: Arapça’da "zannetmek ve benzetmek" anlamlarına gelen hayl (hayelân) kökün­den gelen bir İsimdir. Hayâl ve hayalet, uyku yahut uyanıklık halinde insana ger­çekmiş gibi görünen surettir. Burada söz konusu olan gerçek değil gerçeğin göl­gesi, aynadaki yansıması veya rüyadaki timsalidir. Dolayısıyla hayal sözlükte "bir şeyin gerçeği zannedilen veya gerçeğine benzeyen, benzetilen görüntüsü" anla­mına gelir ve tahayyül, zan. teşebbüh ke­limeleriyle aynı veya yakın anlamda kul­lanılır {Lisânü’i-’Arab, "hyl" md.).

Mütehayyile gücü:

Fârâbı ile İbn Sînâ’nın benimsediği felsefî yaklaşımda mütehayyile gücü, daha önce zikredilen duyumlar (dış dünyadan alınan his ve görüntüler) ve akıl arasındaki aracılık yanında başka fonksiyonlar da üstlenmiştir. Fârâbî"ye göre mütehayyile beş duyu, beslenme ve arzu güçlerine uygun düşecek imajları (görüntüleri) benzetmeler yapmak suretiyle tahayyül edebilir; a­rıca yine benzetme yoluyla bedenin mizacında meydana gelen değişmelerden ötürü serbest hayaller üretebilir; fakat en önemlisi soyut ve metafizik varlıklara (makûlât) ait yahut onların insan nefsine olan etkisinden ötürü benzetmeler yapıp onları sembollere dönüştürebilmesidir. Mütehayyileye yüklediği bu son fonksiyonla Fârâbî İbn Sînâ ile birlikte öteki İs­lâm filozoflarından ayrılmaktadır. Fârâbî’ye göre mütehayyilenin fizik âlemden gelen etkiler karşısındaki durumu kadar ve hatta ondan daha fazla onun metafizik âlemden gelen etkiler karşısındaki durumu da önemlidir. Bu etkiler mütehayyilede ya doğrudan doğruya ya da dolaylı olarak ortaya çıkar. Doğrudan etki, faal aklın nazarî aklı atlayarak mütehayyilenin benzetmeler yapması, semboller üretmesi suretiyle olur.

Sıcak nokta: Volkanlarda kayaların belirli derece eridiği sıcak bölgeler. Burada mütehayyile dediğim beynimizin gücü aklımızda bir sıcak bölgedir. Bu mutehayyile dış dünyadan aldığımız his ve görüntüleri birleştirip veya parçalara ayırarak yeni görüntüler ve fikirler ortaya çıkartır. En büyük şair ve bilim adamın da bu güç ve kabiliyet çak gelişmiştir. Şiirdeki imgeler bu mütehayyile gücünün ürünüdür. Bu potada dışardaki kumlar eriyip renkli camlara döner.
Suret: Dış dünyadaki şekillerin akıldaki görüntüsüdür.

Her kelime bir lavdır, kalbimin fırlattığı
Ağızlar, bir deliktir, magmanın çatlattığı

Ağzımız bu volkanın çatlattığı bir deliktir. Çünkü kalbimiz ve fikrimizdeki duyugu ve düşünce magmalarının dışarı çıkması için yer tabakasının altından yukarı basınç yaparak yerkabuğunu çatlatırlar. Ve bu deliklerden akıp giderler. İnsan bu, ağızdır.