Bir sükûtun içinde kıvranırken kâinat
Aydınlık bakışıyla sanki yaşam aynası
Zifir karanlıkların kuruluğuna inat
Yolları ışığıyla sular sokak lambası

Baktıkça derinleşir ufku göğe dokunur
Gönlüne büyü katar duruşundaki onur
Bitmeyen yaşam aşkı gözlerinden okunur
Karanlığı aydınlık kılar sokak lambası

Geceyi güne katar fecir kokan zamanda
Garipleri kucaklar ışık dolu mekânda
Kırılmış aşıkların ayrılacağı anda
Kalpleri birbirine ular sokak lambası

Uzaklarda durur hep insandaki kibirden
Mutlulukla ayrılır sevgiyle dolu yerden
Bulut uykuya dalıp akşam olunca birden
Uzun uzun mehtaba dalar sokak lambası

Bahçesinde barınır sevdayla dolu güller
Geceleri omzunda öter durur bülbüller
Gölgesinin altında birleşince gönüller
Sevda türkülerini çalar sokak lambası

Açılınca aniden bulutların kafesi
Gözleriyle birleşir düşen yağmurun sesi
Gece güne ulaşıp tükenince nefesi
Bir gül gibi sokakta solar sokak lambası

Uzaktan anlamazsın var mı derdi kederi
Sadece sokaklar mı, bu dünyadaki yeri?
Bir girdabın içinde dönüyorken kaderi
Gözlerinde yaş ile dolar sokak lambası

Erol KONUR