Seni, ne zaman şerle yâd edip maziye dalsam,
Dilimde ki bedduaya, yüreğimden âminim var.
Yağmur gibi çile yağsam, kahredici sancın olsam.
Gözlerinden sel sel aksam, dinmemeye yeminim var.

Belki tesellim olacak, ettiğini Hak’ tan bulsan.
El değmemiş aşk bahçende sevgiliye hasret kalsan.
Sanma ki sana acırım, kahır yüklü hamal olsan.
Sırtında dert küpün olsam, inmemeye yeminim var.

Kirlenmiş o kollarını, gelip bedenime sarma.
Utan; Allah’ından utan, ihanetin kalpte arma.
Bundan önce kandım sana bu kez olmaz hiç yalvarma.
Kırılmaya yatkın dala, binmemeye yeminim var.

Son pişmanlık fayda etmez şimdi benden af dileme.
O kibirli duruşuna, yakışmıyor bu kelime.
Benden geçti sıra sende, nasılsa düştün elime.
Senin ile bende yansam, sönmemeye yeminim var.

Acıları tespih yaptın yıllarca çektirdin bana.
Yalnızlığı sende yaşa benim gibi kana kana.
Gel barışalım demiştin ilk kez hayır dedim sana.
Bende söz ağızdan çıkar, dönmemeye yeminim var.

İmanım var inancım var, ne yaşarsam odur yazgım.
Ölüp ölüp dirilsem de hayatımdan olmaz kaygım.
Sevda, ikinci planda, kendimedir önce saygım.
Aşktan yana kirli ele, sunmamaya yeminim var.

Yüzmesini bilsem bile, senle girmem derin göle.
Her tarafın tatlı diken, âdetindir senin hile.
Bilirim ki solacaksın birkaç çiçek açsan bile.
Her bülbüle kokan güle, konmamaya yeminim var.

Bu defa da benden olsun namus sözüm bu son veda.
Kimle buluşursan buluş, karşı yakada ki çayda.
Olsan bile deniz-derya, senden bana gelmez fayda.
Kaynağı belirsiz suda, yunmamaya yeminim var.

Utanırım, ağlayamam, içten içe akar yaşım.
Damağımı sıka sıka, kemiğe işledi dişim.
Yanağıma inmiş kaşım, çiğinime düşmüş başım.
Yere batsın senin adın, anmamaya yeminim var.

Süleyman Göktekin