Ellerimi tutma.
Kayıp gidersin.
Zira en parlak yıldzları bile söndürdü bu el.
Çünkü ben karanlık günlerin bekçisiyim.

Bakma gözlerimde ki yeşilliğe.
Bakma yağmurda ıslanan lacivert paltoma.
Hiç bir fidan yeşermez.
Hiç bir ağaç meyve vermez bu bahçede.
İçinde kara bir mazi var.

İşte bu yüzden tutma ellerimi.
Çünkü benim kendime ayıracak umudum bile yok.
Bir de sen yük olma, hayatın yüklendiği şu omuzlara.
Bu yüzden, gelme.
Gelirsen alışırım seni görmeye.
Alışırım seni sevmeye.
Bir kara daha eklenir mazime.
Bir yıldız daha söner, yerlere inmiş göğümden.
Bir bıçak daha saplanır ellerinden göğsüme.
Yine bağlanırım sevdanın kör düğümlerine.
Ve sen yine gidersin.

Gelme.
Alışmayayım sana.
Gelme.
Çünkü bir yürek, aynı kurşunla iki kez vurulmaz.

Fazla kaçırsan da işin tuzunu, biberini,
Yüreğim, sıcak pınarlarını yudumlamaya doymuyor.
Serinlemese de içim bir nebze,
Yanıp kavrulsa da bedenim, vazgeçmek zor...
Bu yüzden gelme.
Çünkü sen gelince, git demek zor oluyor.