ve insan…
bozdu bir gün oyunun altın kuralını
sığdırdı bir yolunu bularak
yaşamın çuvalına şiddetin kanlı mızrağını

son sözünü söyledi doğa: değişim!
eskitti dünden kalan ne varsa
pasa dönüştü aşkların yarım şarapları
hatırlamıyor artık ozan en unutulmazını
uzun menzilli silah sandı leylekler
gagalarından damlayan yurtsuz sevdalarını
zaman…
imgesiz şiirce ilk o soyundu anından
ve insan…
zavallı bir figür olarak kaldı
tarihini bağışladığı mağarada
elindeki taştan balta dönüşse de uzay silahına
hep aynı oktavda çınladı ölüm
aynı tenhalardan geçerken

binitteki kendi hamuruydu
kan ve gözyaşıyla yoğrulmuş
dışı yanmış çiğ içi
ne zaman bir kelebek konsa düşlerine
öleceğinden korktu /öldürmekti onun işi

ve insan…
unutunca içindeki barbar savaşı
kırkından sonra ozanlığa soyundu da
sık sık aklına kaçırır oldu
iki dizelik barışı




Nisan 2009 / İzmir