yalınayak düşler kuruyorum
dinmeyen yağmurlara inat

bilmem düşüme ses verip
puslu göğümü dürer mi
ve güneşi yeniden serer mi
bu/ çarkına parmak attığım kainat...



ben her gece bi karar
öldürüyorum seni
imkanların pustuğu yerde
ve olmazlar gözetiminde

nefsimi müdaafa diyerek aklayıp kendimi
ve susma haklarınla kutsayıp seni
gömüyorum / en derin mabedime...
derine
hep daha derine
bir daha çıkmayasın diye...

her sabah şükür bitti derken
ve dünden arınıp
tam günü kucaklarken
gözlerin büyüyor gözümde...

-bilsen/ seni kaç kez öldürdüm de
doğabilmek için kendime
bir gözlerin yüzünden
her seferinde /ben ölüyorum rahmimde-


ahh o gözlerin
bugüne uzanmış ellerime kelepçe
senli dünlerin en karanlık yerinde bir mahpusane

yıldızlardan daha uzak
okyanuslardan daha derin
ve içinde ne gizler hiç bilemediğim

güneşe eş
yalnızlığıma kardeş
o hain...
o kalleş gözlerin...

bana
unutmayı bile unutturan
o gözlerin senin...