-zihnimde kelimeler yine halvete başladı
bir piç daha doğdu
doğacak...-


yer kırmızı
gök kırmızı
saçlarım artık sarı ama
tuttuğum kalem kırmızı

sana mavi yakışırdı elbet
ama neylersin
bendeki ateş kırmızı

-piç mi dedin
doğsun hele bakarız
adını kahramanlık yaparsa koyarız...-


"cümleniz puştsunuz" diye bağırırdı eskiden
şarabın yakut kırmızısı
çınlatırdı beyoğlu sokaklarını

sonra bir gün sen geldin
gözlerin ela mıydı

o kadar maviydin ki
gök/yüzünden başlıyor sandım
sanki yanaklarından havalanıyordu kuşlar
yıldızlar gözlerinden kayıyordu sanki

yanılıp bir dilek tutuyordum
unutuyordum sonra
zira o puştlarla kuruyordum soframı hala
öfkem kandan kırmızı
dileğim utançtan...

bir beyoğlu hikayesiydim ben
yarım yamalak
herkesin meşrebince tamamladığı
benden bir mavi daha söküp alarak...

sabahın alacası hep kırmızı

sen şair sanıyordun ama
yarım kalmış bir şiirdim ben
tamamlamak için kendini
sahipsiz kelimelerden yamalar devşiren
dikişleri hep kırmızı...

sen havva’ya benzetmiştin belki
ama lilith’dim ben
cümle ademin kaburgasına tüküren
saçlarım hep kırmızı...

cennetten kaçtığım gün
çektim zamanın ipini
an dediğin hep kırmızı...

demem o ki sevgili
bana öyle mavi bakma
öyle beyaz susma
öyle böyle değilim sana
anla...