Yaban/ın gülü dikenleri alınmış
Dalgakıranlara çarpıp
Tuzla buz oldu
Kırıldı ya
Kapı arkalarında sakladığı eflatun düşleri
Nikotin kokulu parmaklar
Dokundu
Öylesi hoyrat
Dağıttı gökkuşağını
Tüm renkler birbirine karıştı
Şimdi baktığı her şey
Toprak rengi...
Rojin düşündü
Bir daha yağmur yağar mı
Gökkuşağı boyar mı
Bu yabancı gökyüzünü ?

Ağla
Rojin ağla
Gözyaşın temizdir
Dokunamadılar onlara
Ağla
Yıkansın korkuların ...

Kucağındaki yabancı
Asıldı memelerine
Tüm gücünle
Yaşama içgüdüsü
Sevgi arayışı
Açlık
Ne dersen de
Rojin utanma
Emzir yeni hayatı
Can ver sütünle
Bak bebeğinin gözlerine
Bir melek kadar günahsızsınız Tanrı’nın gözünde
İkiniz de
Bakma sen içinde şeytan gezdirenlere
Yok olsun yersiz utancın...

Bir kez bile okşanmamış saçları
İsyandaydı karasını örten tülbente
Al aldı yanakları
Şaşkın
Ürkek
Geleceği soru işaretlerinin altında kayıp
Geçmişi Viranşehir’de
Kimliksiz bir kadın
Yarım bir çocuk
Zorunlu anne.

Rojin
Hiçbir bebeğe sorulmaz ki düşmeden rahme
İster misin diye
Kokla bir kez bebeğini
Dene denemelisin
Sevmeyi
Sevilmesen de
Sev Rojin
Sev ki, kapansın açık yaraların
Sevgi şifasıdır irin bağlamış gözlerinin
Sev babası kimliksiz kızını
Bak, senden almış saçının karasını
Okşa yavrunun bahtını
Yeşersin toprağa düşmüş kan rengi umudun.

Şimdi
Sen bunca ırakken toprağından
Ve
Seni tek seven kişiden
Anandan...
Bilirsin nasıldır koklayamamak seni doğuranın tenini
Hani bir el istersin okşasın saçının her telini
Sızım sızım sızlarken dünün, bugünün ve geleceğin
Dört duvarsız kalmışsa ruhun
Tek eksiğin sığınacak bir kucakken
Esirgeyebilir misin bunu canından kopan bebekten
Rojin
Kapat dünün perdesini
Bir daha doğmasın pencerene
Yakan, yıkan, katleden
Şark güneşi
Bir sen, bir de senin lisanınla beben
Belki yeni pencerende geleceğine
Belli mi olur
Bir de garb güneşi
Haydi toparlan
Bitti çilen
Okşa şimdi az önce emzirdiğin bebeğini...