Sigaramın ucunda ateş olabirdi sevdan
Korkmuştum
Ya sönersen
Korkmuştun
Ya söndürürsem...

Zoka yutmuş balıklardık oltanın ucunda
Bir yanda aşk
Diğerinde leb-i derya
Ölse miydik
Tükürse mi
Bilemedik...

Ve her ne kadar kalıbı hazırlanıyorsa da insanlığımızın
Biz kalıba sığmayanlardık
Taştık
Sol omuzumuzda otururken aşk
Sağ yanımızda aklı vurduk
Bizler kendi bacaklarından asılacak koyunlardık
Urganımızı ellerimizle yağladık

Verandası çökmüş hayâllerin
Gıcırdayan tahtalarıydık ikimiz
Öyle ki; yakası paçası yırtılmış geçtiğimiz patika yolda
Pejmürde
Çökmüş cumbası da eşantiyondu nihayetinde
Son depreme de teslim edebilirdik
Bir kelime
Tek bir kelime etseydik bakıp gözbebeklerimize
"Aşkı çöküntülerimize direk ettik "
Diyebilirdik...

Son öpüşün yanık ten kokusu sızlıyordu burun direklerimizde
El ele gidiyorduk
İkimiz vardık
Bile bile
Plastik sevdalardan geçmiştik
Aslında biz aşkın esasını biliyorduk
Ama gidiyorduk
Bildiğimiz tüm veda sözcükleri sol cebimizde
Hem şeytan taşlıyor gözü kara
Hem ayrılıyorduk...

Ağlamıyorduk
Aşktan vazgeçsek
Ölecektik
Bunu ikimiz de biliyorduk
Ecel, hürriyet defilesi yapıyordu oysa
Biz nü tabloların çerçeveleriydik
Tüm çıplaklığımızla sevmiştik
Biz hiç üşümezdik
Çerçeve değil de, tablo olmayı seçseydik

Aslında vazgeçmemiştik
Yüksek bir ihtimalin peşindeydik
Üstelik
İkimiz de sevmeye kabiliyetliydik
lâkin
Yorgunduk ölesi
Bir müddet
Kalbimizi dinlendiriyorduk
Ve
Ölmeyi
İkimiz de istemiyorduk
Sigaramın ucunda ateş olabilirdi sevdan
Biz dumansız hava sahasını seçtik...