hayata hatırası negatif bir fotoğraftır gitmek
gözlerini yıkarken ciddi adamların afişlerinde
kimsenin kanını bulamayacağı kesiklerle örtülü
giderek yüzüne benzeyen utangaç bir jilet gibi
hayale hatırası klarnetsiz bir rakıdır gitmek...




bavulundaki çaresizliği toplarken kırılan
üzerine koyduğunda ellerini, kaybolan
servisi acil bir şehirdir öpmek
ve ben olduğumda şehir ellerine kanayan



damlaları sustalı bir yağmurun yasal halidir gitmek
kurtarılacak ne varsa artık ince saz eşliğinde
bulaşıcı bir siyahla dolaşan zencinin arkasını dönerek
asitli yolları anımsatan, koltukaltında unutulmuş
kılcal damarlarıyla afili bir ceset torbasıdır sevmek...





dur şimdi!!!
dışarıda istanbul var ve onyedisinde Rimbaud
kime neyi anlatabilirim ki artık
inşaat halindeki bir denizin martısını üzercesine
melek ritüellerinde yanakları kızarırken acınız
tahtından huzursuz edip de ölümü
ateşe ve zehre, bulanık bir suya eğilmektir gitmek...