saçlarında kırpışan gün ağarınca umudumda
kırılganlaşır sayrılıklarım daha da
kuru kış soğuğu caddeli
ağaçsız kuş yalnızlığı şefkat görmemişçesine
içimde göğerince tuz basılmışlığıyla yaralarımın
kuşsuz ağaçlar kadar fakirleşir yok olmak duygusu
akşamları anlamam anlatamam
çığlığımla boyadım sessizliğini acıya
yıldızlar çakıldığı yerden dökülsün diye
ayak uçlarının kahrına
üzülme
üzüldüğün boşluğumu akşamın loşluğuyla
oynatmam...
boyadım sessizliğini çığlığımla acıya

eti olgun bir pırtıydı sevgi
gri ıslaklığıyla yağmur dağlarken
aklarını
yasaklarını
ve ölüm çadır kurarken zamanın orta yerine
ömrümü yetim bırakma
bana sonsuzluğun ötesinden
bakışlarınla ayrılığa dargın haberler getir
taş taş üstüne kalmasın umutsuzluktan yana...
yeniden başlamanın gönenciyle tutuşunca akşam
karanlık mütevazice kabullenir aklarını
yasaklarını
çığlığımla acıya boyadığım sessizliğin
evimin direği olur ilk defa bir gece vakti

zaman yetmeyince düşünmeye güzelliğini
sollarım tüm saniyeleri çarpmadan azraile
yeter ki sen
sen ol yollarımın ucunda..
gelmek sen varken gelmektir
gitmek sana gitmekse gitmek
acıya sessizliğini çığlığımla boyadım
umrumda değil hiçbir ormanı başka hiçbir sesin
sesine sığınmak istiyorum
beni ülkesiz bırakma
bağımsızlığı ol mutsuzluklarımın
kuşatılmamış hüzünlerle yıkansın yüzüm
ve gülüşüme pusu kuran uzaklığını aşarak
öpeceğim uykunu uykunda
bütün önceliklerim sende
sensizliğimden öp beni
seviyorum yağmurumu sevişini...


Kağan İşçen