yollar çamurlu
aralıklı ağaçlar okşuyor seviyor saçlarımızı
üşüyen ellerimizi burnumuzu

“kırmızı ayakkabılarınla şubat’a meydan okurdun…
düşler gerçek olduğu zaman üşümem” derdin

ah şu zaman yok mu:

“benimse yepyeni bir kalemim var
bir ucu kırmızı bir ucu mavi
tüm geceyi onunla geçirdim
defterime senin adını yazacağım onunla
kimbilir kaç defa…”

seni hiç unutmam…sokaklarımızın sessizliğiyle
birlikte uğunduğumuzu
perdeleri örtük sarı ışıklı evlerin ardında
geleceğimizi aradığımızı

ne ilgisi varsa:

deva bulunmaz ikincisizliğe sonsuz seçenekte
ölüm bile kısırlaşır yeteneksizleşir Azrail
bir ve iki’nin arasındaki diyalektik ilişkiyi
zorlar aşk nedense

işte o an mı
yoksa yoksa mı diyelim:

pencerenin perdesi yok
çocuklar düşürmüştür
dışarıda baharın inatlaşması eylül’le
ağaçlar soyunmamaya kararlılar gene
bütün kapılar kapalı da olsa yüzüme
sensizliğin ayaklarımı düşüncelerin peşinden
sürümesi var ya
ağlasam da ağlamasam da kar yağacak
yağsa da yağmasa da sen yoksun…
sevgilim düş ülkem çocukluk aşkım
büyümedim hiç…
ve mutluyum artık


Kağan İşçen