çizdin beni
anlaşılır değilim
bakışlarınla anılır şiirlerim
uyruğum seni sevmek

bir umuda canan olmaktı hep önceliğim
ama aynı anda
ölüme eğilimli bir beklentiye kurban
hiçbir durağımı bilmedim
ama bileceğim son yolculuğumu

buysa
içimdeki en rezil eksiklik duygusu
sağırlaştığım serin uykuda
ellerim mendil olmalı göğün gözlerine
hınzır bir uzaklığı hep aklımda tutup
imkansızlığının uzatma dakikalarında
kafam karışık kaldığım gitmişliğinde
belki de gerçek değilim

çizdin beni
anlaşılır değilim
ne zaman biraz soluklanayım desem
yalnız ikimize özgüdür kış
orantısız bir heykel idim artık
orantısız ve arabesk

aşkındır buralar
bir aralar öğle sonraları
kimse gençliğini keşfetmden
aşka hazırlığımı elbise yaparak
kız çocuğuma
öldür beni
bu bir sana yakışır

ölüm de aynı senin gibi
göstermelik bir aşktır
çocuklukta yağmura kahramanlık gibi
sonbaharın sesi kısık
ve ne kadar bozguna uğrarsa uğrasın zaman
ölümü andırıyor hayat
sadece sensiz
mutlu olmaya çalışarak...

çiz beni
anlaşılır olmamalıyım...


Kağan İşçen