biçimsiz kaygılar çağından geçtiydim
defne yaprakları saklayarak
arasında anılarımızın
yaşam vadisinde uçurum vadelerimizle
paylaşıyoruz nefes alışlarımızı
umutlarımızın üstü çizik
ve hüzün kadranlı zamanımızın
en az yarısında ağlaşıyoruz
çisil çisil usul usul

birer bardak çay
saçlarımızın renginde
kırık şeker parçacıkları
harcı yalnızlıklarımızın
yanağından topladığım
çeyizi yüreğimin
sürgit bir acıya tutsak
sen
asla uslanmazsın
uzlaştığım ölümler sırasında bile...

usta bir ritmdin bileklerimde
bileklerime kıyamazdım
intiharım dargın
uyusun diye damarlarımda
dalıp gidişlerin

sokaklar eskirdi
sana gelmek eskimezdi bir türlü
her anıyla yepyeni bir ulaşılmazlık
sararken yaprakları
içine kapanık bir orman gibi
büyüdükçe büyürdü içimde sensizlik

üstü çizik unutmalarımın
sen söz konusu olunca
güncesinde yolunu şaşırmış
zamanın...

yakında değilse kirpiklerinin sesi
saatlerin başı döner
geceye sığınır tüm saniyeler
bense takvimi olurum uzaklığının
tanımam hiçbir mesafeyi...
sokaklar eskir
sana gelmek eskimez bir türlü...


Kağan İşçen