bir eylülü daha terk ettim çoktan
dünlerin alev rengi kucağına

belki bu son eylüldü yaşadığım
belki de onlarca eylül daha yaşayacağım
sesimi duymayacak hiç kimse bir ihtimal
ben hep sessizce ağlayacağım

başkaları ilkyazları kutlarken
gözyaşlarım dökülecek göğe
yeryüzü hasretle bekleyecek
geri dönüşünü onların

matemli bir sonbaharda
ağaçlar unutsalar da kalbimi yakan kederi
kavuşacak hasretliler o son buluşmalara

bütün kuşlar uyuyacak
ben bu gece yine hiç uyumayacağım
tebessümüyle sabrını beyan edecek
yüzünün kıvrımları
tahammülüyle isyanımı gömecek gözlerim
geleceğin buz gibi toprağına

sabah yeni uyanıyormuş gibi davranmak
selam vermek demektir
ezelden miras kalan bir aşinaya
belki de iki satır kelam etmek olsa gerek kainata

kayıp şafaklara bırakmalıyız
yola çıkmadan önce yürekte beliren
kırılgan ürkek telaşlı hali
sıkıntısı yolculuğun mekik dokumalı
zihninde her seyyahın
öyle bir limana demir atmış ki
ömrümüzün gemisi
burada yalnızca bize geçer hükmü zamanın

bir tomurcuğun açarken çıkardığı sesle
dinlenmeli suda oyun oynayan yakamozlar
bütün gece süren maceralarından arınarak
çekip gitmeli eyyam akıbeti sır olan bir yerlere