Ayırmak mümkün mü?
Dıştan görünür ruhunu
İyi kötü yansır vurur yüzüne
Beden, kalıp ne dersen de
Maddeleşir yaptığın bütün düşünce.

İnsan,
Melekler ötesi durur irade
Seçip hak olan yanıyla öyle
Hakkın huzurunda kalbi diliyle
Okur tesbihleri kendinden öte.

Anlamak gerek,
Tek vücut insan,
Ayırıp akıl ve ruhunu
Bir yanı ülvi deyip bu vücud
Sanma ki erer Hakka vuslata
Acıkan, konuşan
Ağlayan tüm eti kemiği olan
Yaşayan insan yanı olmadan.

Yüceliği bedene eziyet de gören
İsa’yı çarmığa gerenler var ya
Ruhu acıyla terbiye eden
Anlamaz tevhidi yanlıştır yolu
Kemale eremez çıplaktır ruhu.

Kimide sanır her şey maddedir
Zevk ve sefa ehlinden olur
Gecesi gündüzü bir zevkperestir
Hayatı ölümlü bir beden bilir.

İşte orta yol, işte terazi
Sağında solunda aşırı uçlar
Ruhunla Beden, maddeyle mana bir olup aksın
Tevhit birlik demek olan ya
Ne ruhun çıplak
Ne Bedenin boş bir kalıp sanasın.

Hey Hak
Oruçla, namazla, tüm ibadetlerle
Hücre, hücre,
Anlam anlam işler
Tek bir olan Allah’ım.
Alemin madde kanunlarıyla,
Her şey ahenkle döner çevrende
Anlarım bu koca alem
Bir beden ve ruhtan müteşekkildir.
Ne insan ne alem ayrılmaz birlik
Ruh ve beden, madde ve mana
İç içe girmiş ayrılır sanma.

(Ağustos 2010 İstanbul)