korkaktık... zavallı
sokaklarımızda toz bulutu
ayaklarımız üşümekten mosmor
güzel olduğunu sana her şey uzaktı
arkadaş iklimlerimize
bizsiz güzellik kavaksız ırmaklar gibi...

haberleşmesiz yeni aptallıklarla
ve masumane düşkünlüklerimizle
ölüm mü olacağız sorusunu
söylemezdik kimseye
daha öznesi olmayan aşkımızın kırçıl nesnelliğini
saymadan
eğri büğrüdeki güzelliği

yokluk başımıza vurmuş be üstad
gelsin de anlasın şimdi
çağla ağacının altındaki kuş mezarını
aşk sanılan kepazelik
vurulduğum bir başka sıradanlık
kahramansız ve yitik
kiracı ve sabah çay ocağıyla makbul
semaver kokulu buharlanışlarda
yakamda kalan saç telini gözlerim dolarak okşamak
o


çetin cevize çatardı ölmek isteği
aşağılanmak duygusu
bizdeki o
yatak kıyafetleriyle gazete ve ekmek almak
ölümün önüne geçerdi sonrası varsa yoksa felsefe ah sosyoloji
ha ha ha
noktamız virgülümüz durumuz durağımız olamaz bizim
çizgisiz yüzümüz
alaşağı olmuş kırıtkan karmaşayı yok bilen
ekmek kırıntısı sevdalıs oynaşlı birer serçe

sadece ayrışmak isterdik
jilet itinasıyla
aşk sanılanla
yanlızlık satan alt üst bile olmamış
yıllanmış ceketsizlikle ya da gömleği is kokmamışlıkla
sakalımız topoğrafyası bu hansız hamamsızlığın
vardiyasız evlere dikleşirdik olur olmaz yerde
bekar muammasıyla ruhumuzun
en kötü evliliklerin merdivenlerinden aşağı yuvarlanan
sarışın esmer kızıl ağzı bozuk iki paralık etmez
kuruşsuz serserilerdik


bir kapı açıldı...
yuh
şiir bitti sanırdık
ölümdür çözümsüzlüğün
cankurtaransız illeti sonrasında üstad
bir kapı açıldı
ışıksızlık kertesinde
ince ama ağır geçen çocukluklu bir çocuğun
çaresizliğe bakışlılık ağlaması eşliğinde
ve gökyüzü gene bize kederlenmiş
avunalım mı ey yavşak sokulganlık
yoksa isyan modunda mı kalsın tenselliğimiz...


Kağan İşçen