Patikalı yollardı geldiğim…
Okşanmamış kaldırım kenarları gördüm en adi
Ve ıslak bir çöp poşeti kadarlıktı yerler…
Adımlarıma güç vermekten de güçtü seni unutabilmek…
Issızlıklara daldığım yerlerde, adını sayıklamaktan ibaretti,
Aşktı yüreğim… Açtı sana…

Yaşam katmerli senelere bürünmüşçesine uzundu…
Ve her sonrakinde, bir fazla özledim ben seni…
Sarılırdım yokluğunun koynuna sıcacık.
Yanı başımdaymışçasına avutuyordum gecelerimi
En yalnızlığımda, en feci şeydi seni sevmek


Gecelerdi korktuğum en karanlık…
Üflenmiş bir mum kadar acizdim kendimce.
Bir el bekliyordum senden yana, ışığım olasın diye…
Beklemenin adiliğini de, bu anlarda öğrendim ben…
Uzanışlarımda sakladım gecenin koynunda seni
Bir sonraki sabahta, bir sonraki sendendi ümidim…

Yorucuydu çıktığım yokuşlar…
Her taşın altından bir efsun bekler gibiydi gündüzlerim.
Geçtiğin yollarda, isminin kokusunu takip eder gibiydim.
Sahte yüzlerin, sahte gülücüklerine maruz kaldım limanımda
Hiç rastlayamadım senden gerçeğine bu yollarda…

İpe çekilmiş yorgunluklarımı sırtladım kendime.
Mayışmış bedenimin içinde, daralıyordu ruhum sen yokken
Her bir adımda, bir adım kalırcasınaydı sana…
Üşüyordum, titrek ellerimi açarken semaya.
Ağzımdan dökülen adınla hafifliyordum
Ve seni kendi halimde seviyordum…


Kavuşmak; bir hazan gibi buruklaştırıyordu her defasında.
İlkbahara kadar gelmelerini ninni etmekti kendime yaşam.
Susuz toprakların kuruluğunda saklıyordum yüreğimi…
Ve sen tutunulası zor bir suyun, berraklığı kadar uzaktın bana.
Bir damlana hasret çeker gibi, inlemekti yokluğundaki halim.
Susamaktı sana en içten…

Seni sevmek; sana kavuşmanın umudunda gizliydi…
Seni sevme; zor olası tüm şeylerden daha zor bir şeydi…

_Sessiz Kalemin Sessiz Çığlıkları_ (AY. K) _