Zehirli bir akrepmişsin ansızın soktun,
Taaa ! yüreğimin içinden…
Damarlarıma yayıldı buz gibi yangın
Bedenim de acı titremeler
Alnıma dökülen soğuk terler
Ensemden ölümün sıcaklığı
Kalbimde aşkının zehri
Başımdan ayakucuma kadar yayılan
Acının soğuk sızısı…
Öyle bir acı ki içimde kopan fırtınaların
Rüzgarın, hatta delice yağan yağmurlarla bile silinmeyen…
Dudaklarım susuz
Ruhum donuk
İçim buruk
Gözlerim acıdan kuru
Haykırışlarım havada asılı…
Can çekişen ruhuma
Sundum sevginin panzehirini
O zaman ruhum serinledi
Damarlarım şaha kalktı
Gözlerime fer, ayaklarıma can
Yayıldı bedenime tatlı bir yaşam ısısı…
Sevgi kuşattı benliğimi...
Akrebin zehrini yıkadım arındırdım saf su ile
Tek bedende tek ruhta
Lakin bilmedi değer kıymet
Yine soktu en zaliminden
En acı yerinden en yaralayıcı sözlerle
Artık sevgide kalmadı panzehirde
Öldürdün ikisini de
Mutlu mesut musun?
Ey! Yar!
Bitirdin beni!
Farkında mısın?
Farkında mısın? …
…




Bazen hayatımıza giren değer verdiğimiz insanlar özel olduklarını anlayamazlar…incitirler hiç uğruna sevdiklerini sözlerin nereye gittiğini bilmeden..hoşgörü kapısında biz kullar olarak Allah afetsin diyor, kısacık ömrümüzü bu anlamsız sözlerle tüketmeden yüreğimiz de ruhumuzda var olan Tanrının sevgisini dağıtalım hep birlikte… herkes aynı olsa idi eğer bilemezdik elimizdekinin kıymetini… kaybetmeyelim….sevelim…adilce…