su başlarında konakladım
ümidin resmine kavuşmak tutkusuyla
kararmış hasta yosunları karıştırdım
alçak gönüllü
kirli kıyılara vurmuş atıklarda aradım
ustasını utançlı bırakılmışlığın
keklik kınası ayrılıkların çömezi değilim
geçemiyorum senden
dikenli elbisesisin düş nöbetlerimin
parolam ayrılık sönmüş güneşli
ve bekaretini kaybetmiş ölümlerimle
ağıt renkli heykeller gibi dikilir önüme
sür git esmerliği yalnızlığıma uyumlu
uzayıp giden bu aranma yorgunu sokaklar

bana sadece
ikimizin bildiği bir şarkı söyle
içinde hiçbir ayrılık olmasın
sana son ümidimle eşlik edeyim
yanağımda gitmelerin küllensin
söylediğin şarkı olsun ömrümün özeti
sesinin ulaştığı yere kadar çizilsin
haritası mutluluğumun
herşeyimle senin olmalıyım
bir sensizliğimle değil
hatta
sen de sensiz kalmamalısın
ben senin yerine ona da katlanırım
son ümidin ümitsizliğine...


Kağan İşçen