Yedi kandilin aydınlığında beliren yüzünde
Masmavi bir hüzün asılı kalmış.
Sessiz çığlıklar kuşatmış, ortasından yırttığın karanlığı.
…..
Ağırlığındasın;
Kaldıramamışsın düşüncelerindeki darlığı.
Susuyorsun tüm aşklara inat;
Gözlerin susuyor
Sesin susuyor
Işığın susuyor
Sen susuyorsun Süreyya….




Ah Süreyya’m!
Canımı yakıyor susmaların.
Yoruluyor, her hakkı helal edilmemiş hayallerim
Kundaklandı mavi düşlerim, vurgun yemiş şimdi gülüşlerim
Mavi ışıklarla gözlerime düştüğün günden beri
Ateş ile su arası bir yerlerdeyim
Bir adım öne çıksam yanacağım.
Bir adım geriye çekilsem boğulacağım…




Zaman geçmek bilmiyor Süreyya
Yokluğuna uzanıyorum her gece boylu boyunca
Sana hasret saatler yürürken insafsızca
Ben ise yalan gülüşlerinin gurbetindeyim…
Namusu tescilli safi yalnızlık içinde bıraktın
Suskularınla beni bir başıma…
Sessizliğin kuşatıyorken dört yanımı
Ben de sana s/usuyorum …





Anladım artık Süreyya ;
İstesek de olmuyor işte.
Ne kadar uzaktan baktın
Sarılmadın ki büyütmeye çalıştığımız sevdamıza
Bu yüzden kavrukluğu yüreğimin
Bu yüzden ışık/sızım
Bu yüzden soluksuzum….





Ah Süreyya’m
Bilmeden, düşünmeden nasıl da kırmışız
Sevdanın dallarını.
Törpülemişiz hayatın biz olan yanlarını
Naçar kalmışız karanlıklarda
Maviliklerimiz tükenmiş
Bulanmışız acının ağıt rengine
Ellerimi uzatsam tutacak ellerin yok
Kendime dönsem gidecek yolum yok
Efkârındayım yine bu akşam…
Ölümün gözleri ne renktir hiç öğrenememiştim
Sensizlik öğretti Süreyya…
Bak sılasına varamayan turnalar ölüyor maviliklerde
Çığlıklarını d/uyuyor musun?
Artık susmayı öğrendi gönlüm
Ben artık çığlıklara ölümlüyüm…





Örtün maviliklerin üzerini.
Değmesin maviliğin , bizlikten ayrı düşmüş
Sahralaşmış yüreğimin bam teline....
Hâlbuki seni tanımazdan evvel
Ne körpeydim acılara
İçime akan sızılara ne kadar da yabancı.
Ateşlerden medet ummuşum meğer
Tutunamadım…
Yan(ıl)dı sana uzanan ellerim…





Ve son...Yakındır kapanacak bu perde....
Alkışlamayın.....
Kıyamete kadar uyuyacağım….




Perihan TUNÇOK
ESMİZE/İZMİR