bir şehri
bir de seni uyurken öpmek
bir seni
bir de şehri terk ederken ağlamak
aşk’a yaklaştırıyor beni

kuşkularıma ninniler dilenirken
durmaksızın aynı kelimeleri tekrar eden yüzünden
ve şeytanı taşlanmış
kovulmuş cennetinden
sürgün gözlerine karalandığım bir üşümeydin
ilk gördüğümde

gözüne baksam
içinden ben çıkacakmışım gibi

özenle saklanmış güncede
amansız devrilir konuşmalar
kırık kesik düşer bütün üç noktalar
ve sahipsiz
ve kimsesiz incitmek için

nerede ne kadar yaşadıysam
orada başlıyor tüm geçmiş
zamanın kederine kurulunca gölgen
güneş şart olmuyor görmek için
çok sesli mecburiyetimizle buluşuyor ayrılık
hayaller de kaybeder cesaretini
aç zaman öğretiyor
kendi gerçeğini

öfkedendir hüznünde yaşanmış her veda
yüzüne dokunmuş rüzgarın kırgınlığı ile geçer
aşk da geçer
sakın söz kalır deme

yüzümde unuttuğun bu çizgi
ardından koşan bu şiir
kendime bir hoşçakaldır…