merhaba
ben, bir başkasıdır.
cennet arzusuyla yanıp tutuşan bedenler
asırlardır süre gelen acının ışıklı levhalarıdır.
bu kelimeleri istersen okuma;
canını acıtır.

evet:
kapı kapandı ve sen dışarda kaldın;
oysa oyuna katılmandan yanaydım.
güçler ayrılığı ilkesinin yalnız ama kararlısıydın;
ben yanıldım.
ne tatlı huzurlu günlerin üzerine üflediği sakin ve kırılgan nefes değil mi?
kendinden başka hiçbir şeyin farkına varmayan sana
yakışan en basit melodi
sokaktaki bir köpeğin ayak sesi
veyahut
kızgın bir şoförün klaksonundan çıkan fiziksel titreşimin
kulağa yansıması, iletisi.

adımı sorma, söylemeyeceğim.
yüzüme bakma, incitmek için ufacık bile olsa yeltenmeyeceğim.
çünkü sen çoktan gittin,
ben yıldızları seyrederken.
çünkü sen çoktan bittin,
Ludwig van Beethoven 9. Senfoni’sine başlarken.

ve şimdi bana bakma;
yanına gelmeyeceğim.
çünkü;
saklambaç oynamaya başladığında eline mum dikmedim.
nefesimle, sesimle;
güçleri dengeledim.