15
Yorum
2
Beğeni
4,5
Puan
1854
Okunma
Gün karardı;
sen ağladın, ben aldandım.
Sen; kimliği belirsiz bir zamandın.
Kahramandın(!)
İpler, şemsiye, çerçeveye konulmuş bir gazete küpürü:
adının, hatıranın olduğu herhangi bir anı
yeterdi bana,
anlamasan da.
Okur musun bilmem bu sancıyı;
onun dizine uzandığında.
Haykırış yok, gözyaşı yok, hile yok içimde.
Belki sadece bireysel bir "delilik".
Kim ne diyebilir ki?
Bu yolu biz seçtik,
değil mi?
Bak şimdi, sarktı zamanın ipleri.
Saman alevinin koru oluşturdu
patlıcan moru düşleri.
Ve gerçeğimi çaldığına inandığın vakte
zar zor yetişebildi
gündoğumunun kızıl rengi.
Ve o rengin,
gökyüzünde,
kendini belli eden ahengi.
5.0
83% (5)
2.0
17% (1)
Cevap Yaz