Sen vardın diye ben yoktum
Başımı gömdüm ruhumu soydum
Saklasaydın sırça köşkünde
Usanmadan kalırım sandım


Görmedin gölgem boyumu geçti
Bahar dallarımda ürkek nar çıçeklerim
Yakamoz sandım ay ışığını yanıldım
Savurup sevdamı denize ölü balıkları doyurdum
Bahtımın uzun yolculuklarında yorulup
Bir kaşık suda boğuldum
Sen vardın diye ben yoktum


Kutsal mekanlarımın azizesi
Sana adanmış şehirlerin tepelerinde
Uçurum ciçeklerine uzandım
Suretimin arkasına gizlenip
Kendimi unutulmuşluğuma zula ettim
Sen vardın diye ben yoktum


Gırtlağıma kadar tıkadığın aşk
Ritmi bozulan üşüşmelerim
Duvarlarının atlında ezilmelerim
Bahar gülüşmelerinde bile
Sen vardın diye ben yoktum


İç kanamalarımda bir mart sonu..
Yaz türkülerim yarım yamalak
Tanımlanmış hiç bir şey bakışın olamaz
Baktığın yerdeki ben değildim zaten
Bu yüzden işte..
Sen vardın diye ben yoktum


Bir buğday tanesi kadın gözlerinde
Kirpiğindeki toz da değildim
Sen beni şafaklara sürgün verensin
Zamansız düşen eylül sarılarımda bile
Sen vardın diye ben yoktum



Faruk Civelek