hiç birşey yok dünyada
yanımızda taşıdığımız ölümümüzden başka
karanlıkta yeşeren bir çiçek görüyorum
ölümden kaçabilecek kanatları
ona ben dikiyorum

beni biliyorlar ki umutsuz değilim
her gün güneşi ayrı renkte görüyorum
en iyi doktoru azrail olanlara
mutlu gülücüklerin kokusunu ben sürüyorum


ama susmak istiyorum yaşam boyu
kuşların,böceklerin,dinazorların ömründen çok fazla
kendimi bir perdenin içine sarıp ölümü
bilinmeyen pencerelerden tüm kainata sunmak

kötüyüm evet çok kötü
şiirler yazarak ısınıyorum yanı başında
ruhumun içinde tahmin edilmez mayınlar gömülü
her fikrin sonunda kan ve hüsran var

kendimi bıraktığım tüm şiirler
herbirisinde kaç kere gömülmüşüm
ruhumu çıkarsak yalnızlığımın dibinden
insan olamayan birisinin sureti gözükür

içim kanıyor sonsuzluğa kadar
yapamadıklarım hep boğazımdaki ip
pişman olmuşsam yaşamaya
bunun sebebi bendeki umut değil

umutlarla yok olan pişmanlıklarımızın sesi
ve onun esirleri