yanıbaşımda üç temmuz sonu
önümde çay ve kitap
haydar paşa paşalar gibi martılarla
karşımda uzun ve kıvırcık bir umut
bana seni anımsatmayan hiçbir şey yok


terlemişim
ak yüzlü kara sevdalarda
yüzümde çil çil ayrılığın damlaları
kitaplarda seni bulduğumu sanmışım
istanbul tam üç yaz yağmurunda da çaresiz kalmış
senin serinliğini bana unutturabilmeye
çocukluk eskizleri kurmuşum kafamda
hiçbir yaz sıcağı senden aydınlık değildir

ne kadar süre bekledim unuttum
şiirin vakti gelene kadar sanırım
seni değil yüreğimi biçimlendirmek için
renklerini ve çizgilerini sevmeye
deliler gibi koşturmuşum her pırıltıya
kıpırtısına açılan her kapının

seni görünce
sesini
nefes alışını
sevdan yaratmış kederimde derin izler bırakan gülüşlerimi
ayrı bir yaz ayına benzeyen gülüşlü susuşlarında
seni sevmek anlamlandırmış yüzümü
yüreğim seni sevmeyi toprağı bilmiş
senin kokunu almış tenim üzerine

en sessiz ve en anlamlı şarkıyı
sana bakarken söyledim
yapraklarımda usançsız yaşam coşkusu
attığım her adımda seni öykülemişim ağaçlara
sığırcık sürülerini senden haberdar etmişim
göğe vefayı öğrensin diye paylaşmaklar
balkonlarda yeni yıkanmış çamaşır kokuları
temiz yarınlara umudumsun sen...

bir ada iki vapur on küsur martı
ihtiyar kadınlar yeni anılar yaratma peşinde
ilk defa uyumak istiyorum
bin yıllık bir şaraba benzetiyorum
marmara’nın ilk akşam kırmızısını
senden uzak öylesine sarhoşum
ölmeye bile gücüm yok
sonu eksik bir romanın ilk cümlesi kadar açım
nefes alışının bana bağlanma korkusuna

bu sessizlik başka
bu şarkı soğuk bir karpuz dilimi kadar sevişken şefkatli
yağmur böceği ve kelebek şirinlikleriyle anımsatıyorsun kendini bana ya
bana en uzak yanına sarılmak istiyorum
sarışıp kahrolmak
bitişime en yakın yanına...


kağan işçen