NE ÇARE...
Düşünüyorum da
Ne çok hor kullanmışım geçen yılları Nereye çevirsem gözlerimi,nereye baksam Bir türlü ti ye alamamışım hayatı Farkındasızların farkındalığı Yansırken bir başkalarının ihmalkarlığı Kapatmaya çalışmışım tüm yamaları Şu köşe yaz köşesi, bu köşe kış köşesi diyenlerin ferahlığı Uğramamış bana nedense yaşamın nötr ışıkları Hep ciddiye almışım yaşamı Sonuna kadar doldurmuşum ufukları Kederini içmişim Gözyaşlarının semasına götürmüşüm tasaları Geçici rüzgarlar uğramamış hiç semtime Yüreğimi revnaklandıramamışım gönlümce Kendim için yaşamamışım hayatı Hep başkalarının mutluluğu çabamdı Yaraladı.. Ah yar Senden önce düşünmüşüm seni de Nihayetinde.. Hani bana, hani bana diye bakakalmışım sessizce Zira zaman çarkını döndürdü işte Benden sonra anlayacaksın beni elbet de Bir rüyasız uyku kadar gidiyorum meçhule Sen iyi bil beni de Üzülme Yine sen üzülme Yine sen bak keyfine Ben üzülürüm senin yerine de Bin bir yol beni götürüyor artık çok ötelere Seni yalnız bırakacağıma korkmuyorum artık bil de Onun da formülünü vardır sende İçim acımıyor ki artık bunu düşündükçe Sevin işte... Artık uğraşmayacaksın bu duygusal melankolikle Her gün bir başka bahar senindir öncelikle Güneş batıyor işte Ay gülümserken gökyüzünde Mendilim elimde Çok üzgünüm Ne çare... HAZAN |