Onun çok değerli cevherleri vardı kendine munhasır
Her şeye rağmen
Hiç çıkmayacak yeni giysiler giydi üzerine
Bakarken evrene tebessümle
Kırılan dalları yapıştırmak nafileyken de
Hep lirik bir hikaye anlatırdı içten içe
Kamufle ettiği sarı yaprakların gölgesinde

Mavimsi bir dünyaya selam verirken de

Ben melamet hırkasını kendim giydim kime ne


Sıfatların hükümsüz devirlerinde
Bilirdi ki..
Mana dünlerde kaldı
Lakin kendi rotasında yol aldı
Daracık, bozuk tepelerden atladı
Derken..
Papatya tarlasına vardı
Ömür tek mevsimin temsili
Ne gemiler kalktı bu limandan
Dilsiz izler bırakarak ardından
Evveli ve ahiri resmetmek kimin haddine
Ferah bir rüzgar eserken yüzüne, gülümsedi yine

Slaytlaştı dünya halleri gözlerinde
Boş geldi..
ve renk renk meyveler verdi
Yeşerdi, yeşerdi..


Ben melamet hırkasını kendim giydim, kime ne ?




Melamet hırkası bir kere omzuna giyildiğinde, hiçliği kabullenmiş dünya varlıklarını, malı mülkü itmişsindir.


HAZAN