yanıldığımız akşamların bir başınalığı
aydınlığa uzak saatlerde çökerdi üstümüze
keskin konuşurduk soytarılığı uzun uzadıya
aramız açılırdı doğmamışlığımızla at başı
hayat sularında bir resmi olurdu yaşanmışlığın
yaramazlığı tutardı sakinliğin
pür telaş havalanır kanatlarımız
bir şey kalmazdı geriye

sıkılırdı hayattan
uçurtmanın gökte salınışı duruşlu gömleğimiz
kapakları çiğ yemiş gözlerimizin bekleyiş ağaçları
ağlarını örerdi şarkı söyleyişimize
yol kıyıları da susar
pusuya düşerdi zaman

akıntısızlık uzun uzadıya
yüreğimizde kan kırılırdı
kan kırılırdı
pusuya düşerdi zaman

hiçbir şehirden hayır gelmez
öğle güneşinin kapanına kısılırdı kemanımız
sustalı gibi açılırdı önümüzde
yarım yamalaklığımızın karşı sahil ışıkları

alfabesi varoş evleridir sevişmek isteğimizin
bitmek bilmez aynı adımlara nasip olmak
mahalle aralarında hangi kahvehaneye sorsan
birbiriyle bitişik karışık eğilip bükülmezliğimizin acıları
demlenirdi sonsuz birikimli bir acıyla...

kağan işçen