ensemde mor benekli sillesi
kem kaderin,
alnımda hoyrat izleri,
gözlerimde buğusu hüznün,
susayım mı, yakınayım mı
aklım tutuluyor.
biliyorum;
yakınırsam tutuşur kelimeler
yanarsın,
susuyorum…

susuyorum;
bir özlem nöbetinde
âb-ı hayat saydığım hârına,
susuyorum
firakını başa kakan
serzenişine kalbimin,
konuşursam
sıçrayacak diye bir kıvılcım,
kement atıp dizlerine dilimin
yutkunuyorum…

yutkunuyorum;
her nefes baldıran tadında,
her salise paslı bir çivi,
kurcalarken aklımı duygular
tılsımlı parmaklarıyla
sırnaşık bir çocuk gibi,
hâzan kırılganlığıyla
savrulmamak için efsunkâr nefesinde,
pür telaş sabrın kulpuna
tutunuyorum…

tutunuyorum;
kıyametin kıyısında
tam da cinnete ramak kala
dingin eteğinden sekerâtın,
ecel bâdesine dâir derin bir arzu dimağımda,
dilim adınla ziynetlerken son sözlerimi
ve kol gezerken içimde endişeler,
siliyorum kan ter içinde hercâi izlerimi;
incinmenden
korkuyorum…

korkuyorum;
ulaşırsa diye kuyuya kervan
ve züleyha ikliminde
sırılsıklam yusuf olmaktan,
akla rehin bırakarak yüreğimi,
gözlerime yağmur bulutları yükleyip,
bağrıma basarak hasretimi
göçümü topluyorum…