Adsız

çil çil bir kötülüğü anardım sanki saçlarına bakmakla
evimizin önünde arka sokağı yalnızlığımın
erguvan ağacı bakımsız olurdu hep nedense
aşağıda ara yerlerde çocuk sesleri
kadınlar kocalarına hazırlanıyorlar
sanki kaderlerine hazırlanıyorlar
bense bir kötülüğü anar gibi düşleniyorum
saç tellerinin rüzgara direnen uçlarıyla

seni anacak bir ad kalmamıştı
bütün adlarını yasakladın benden de öteye
kavmine yalnızlığımın
pul pul yıldızlar dökülürdü histerilerime
isimsiz kalırdın gene de yüreğimde
sen adsızsan yüreğim de sessiz
sen uzaksan yüreğim de uzak
koylarına utançlarımın
sen olsan sensizliğin de bir anlamı olurdu
utançlarımın da...

denize nazır bir acıyla başlardı ağrım
sadece bunun adı olurdu
sıcak bir pazartesiden geriye kalan
adsızlığının...

Kağan İşçen