İnsanlar... Bir deniz gibiler,
Hep iç içe, yalnızlığın ortasında,
Gözlerinde gizli sancılar,
Kalplerinde kırık dökük anılarla dolu.

Bir yanı karanlık, bir yanı umutlu,
Yüzlerinde gülümsemelerle saklıyorlar acılarını,
Birbirlerine yabancılar, birbirlerine hüzünlü,
Kaybolmuş bir dünyada dolaşıp duruyorlar.

Ve ben... İşte buradayım,
Kaybolmuş, yalnız ve sessiz,
Kırılgan bir ruh taşıyorum içimde,
Kendi sancılarımla yüklüyüm.

Bu denizde yüzüyor, çırpınıyor insanlar,
Ben de onlardan biriyim,
Bir adım atsam, kaybolacağım karanlığa,
Bir nefes alsam, boğulacağım umutsuzluğa.

Gözlerimde saklıyorum sevdaları,
Yüreğimde sızılar, dökülen yapraklar gibi,
Kopan umutlar, kırılan hayaller,
Bu dünyada hep ağır basan gerçekler.

Ama hala umut taşıyorum içimde,
Belki bir gün güneş doğacak,
İnsanlar, sevgiyle kucaklaşacak,
Ben de o zaman bulacağım kendimi.

Ben ve insanlar... Belki kaybolmuşuz,
Belki yaralıyız, belki yitik,
Ama umut var içimizde, hissediyorum,
Belki bir gün yeniden buluşuruz.