1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
385
Okunma
Gün penceremden süzülürken bu sabah,
Yokluğun doluydu eve sığamadı.
Sessizlik dolu odalarda yine içime çığ düştü,
Anılar birer hayalet gibi dolandı etrafımda üzgün.
Gülüşünün eksikliği ağır bastı bu sabah,
Gün ışığına yer kalmadı yine dehlize döndü,
Gözlerimde biriken damlacıklar, bu hasret çığlığı,
Evin her köşesinden yankılandı kulağıma.
Gün geceye döndü sensizlikten,
Kayboldu birden tüm sıcaklık,
Yatakta uzanırken yabancıydı yanımdaki yer,
Kahvaltı masasında yalnızlığa sunulan bir tabak.
Gökyüzü bile fark etmiş olacak durumu,
Bulutlar ağırlaştı, renksizleşti güneş bir anda,
Oysa daha yeni sabah olmuştu,
Nefesinden bir rüzgar alıp götürmeden önce.
Evren bile kabullenmedi senin yokluğunu,
Parçalanan yüreğimdi dağılan dört bir yana,
Sonsuzluğun kollarında yitti umutlarım...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz