Her cemre arifesi nüks ederim yaprağa
Nezaketle süzülen yeşil benim al benim
Bir yüzüm arş’a bakar diğer yüzüm toprağa
Maddeyi mânâ ile tanıştıran el benim



Her baharda çiçeğim , her çiçekte arım var
Kendimden gayrısına ne zarar ne kârım var
Ne geldiğim yer belli ne gidecek yerim var
Her göreni ağlatan kifayetsiz hal benim



Bazen isyan etsem de genellikle ram’dayım
Dost gider düşman gider ben hala sıramdayım
Gizli açık günahta helâlde haramdayım
Yanlısını mahşere sürükleyen mal benim



Ne fazla akıllıyım ne aklı/n yitirmiş del
Bazen suçun kendiyim bazen de suça bedel
Hakk nasip etmedikçe uzanamaz hiç bir el
Marifet sofrasında kaşıklanan bal benim



Rüzgar eker fırtına devşiririm gazelden
Uzatılan her ele el veririm tezelden
Ademoğlu boynuma asılıdır ezelden
Ömür salıncağının salındığı dal benim



Bir rivayet ertesi göçtü başımın sisi
Göz görmez aydınlıkta süzdüm lambadan isi
Ah’de vefa gösterip kıskandırdım iblisi
Kâfirin ciğerine çöreklenen kül benim



Ne solcu bir yanım var ne mevcut sağ görüşüm
Örümcek istilası boşluğu ağ görüşüm
Boşa değil bunca yıl tümseği dağ görüşüm
Zehirli bahçelerde güneşlenen gül benim



Yarım kalan ömrümün yerde kaldıkça âhı
Dirilir tazelerim Âzrail’le nikâhı
Nakışladım sineme bu sessiz çilegâhı
Ezel ebed arası o incecik tül benim



Özümledir savaşım yalnız kendime kastım
Kaşla göz arasında çok sırra kadem bastım
Kelimeyi tevhid’i dudaklarıma astım
Gece gündüz Rabbini sayıklayan kul benim



FİLİZ 2010 KOCAELİ