/İlk Gördüğünde Gözlerim Onu,
Bin Umut Doğdu Kalbimin Gönül Vadisinde
Güneş Gibi Doğdu, Doğarken Sever Sanmıştım
Oysa Yeni Anladım; O Bir Çocuktu…/




Boş ver gönlüm daha çocuk “O”
Bir çocuğa aşkı nasıl öğretebilirsin ki?
Yalan yanlış sevdalarla hırpalanmaktan vazgeç artık!
Hak ettiğin hayat değil bu…
Sana vaat edilen topraklarda değilsin…
Boş ver gönlüm!
Bırak meçhul kalsın çehresi…
Bırak bir yaprak uğruna yansın kökleri…
Sevmek değil miydi senin niyetin?
Bırak sevdiğinle kalsın,
Gelmiş ve geçmiş olsun…



Boş ver gönlüm
Hak etseydi; severdi...
Sevmeyi bilmedi, hak etmedi…
Bir çocuğa sevmeyi nasıl öğretebilirsin ki?
Hırpalanmaktan men et kendini
…



Boş ver gönlüm
Olsun artık olacak ne varsa!
Kopsun artık kaçıncı kıyamet kopacaksa!
Sen ağlama, sen yanma…
Artık ölme gönlüm…
Ağlamak alçaltır unutma!
Bir vefasıza ağlamak korkakların işidir…



Sen, Unutarak büyüklüğünü gösterecek sevdalı gönül..!
Sen, Kaç baharı kışa çevirip sıcak halleriyle avunan gönül..!
Sen, Ölümlerden, acılardan acı beğenip yine de ıstıraba doyamayan,
Ölümsüzleşmiş, yaşlanmış gönül..!
Duy sesimi!
Ben buradayım…
Hep varım sen oldukça,
Ağladığında,
Tebessümünde,
Her yalnızım dediğinde yanında biten,
Benim…
Öldürme artık kendini!
Yalnız değilsin gönlüm…
Hayattan sayfalarca ders almış,
Yıkılmamış bir ‘Ben’in içindesin…
Aşkı tatmamış bir çocuk uğruna tükenmektesin
Yeter gönül!
Sustur şu çocuğu!



Şimdi sil gözlerinde duramayan susmalarını
Şimdi susmalarını tutuştur onun ellerine
Konuşma sırası sende,
Konuşma sırası sende gönlüm..!
.....Ya da boş ver gitsin!....
........“O Daha Çocuk...”....