mesnetsiz zamanların tasası bizde kaldı
kendimizden aktı devrin sert esintileri
katmer katmer öfke kustu tenimizden zaman
ve sen diye başlayan her cümlem bende esir kaldı
yıkık bir köy misali hatıra kırıntılarından çıktı bu yolculuk
bir sonbahar esintisi yol oldu sürgünlerime
benden başka herşey taşıyamadığım yükümde
sabi bir çocuk bıraktım potinlerin gürültüsünde
altın sırısı gülüşler ve bahar esintisi öpüşler yüksek bir rakımda
şimdi bir ana yanılsaması tenimsi bir göz şaşırması senimsi
bir dün hıçkırığı sesimsi bütün dostlarımın yüzleri mahmur
kitaplağımın rafındaki eskimiş suretler gibi
bir çocuk seslenir sürgünde biryertlerden
bir dün yalın ve içli bir tını tutturur kendinden
serin bir yel tadı var yarı hezeyan gülüşlerimde
bir çiçek daha açtı açıyor köhne bahçemde
yaşama umut bilediğim kardelenim ve direneceğim asminim
şimdi gücüm yaşamdan yana kendimde...



çok duygu yüklü acı bir yüreğin sesi gibiydi
anlatım harika akıcılık birde duyumsuz bir şiir

KUTLARIM

Sevgi ve saygılarımla...

Sayıklama da olsa güzeldi umuda ve vuslata dair..

daim başarılar...

güzel şiirinizi kutlarım saygılarımla