Birazdan güneş doğacak
Ölü bedenimin sokaklarına
Ürkek ve mahcup
Geç doğmanın ezikliğinde
Kanayan damarlarımın gölgesine dokunacak

Durağan saniyelerde yaşam
Usumun dehlizlerinde çırpınışlar
Son kez solurken oksijeni
Hangi dala konacağını bilmiyor
Kopmak istemiyor yıldızlardan
Pürtelaş öpücükler atıyor
Ayın meneviş yüzüne

Solgun bir çerçevede yüzüm
Üşümekle yanmak arası
Titriyor
İpi kopmuş zamanın kucağına
Eğreti tebessümler saçıyor
Işık yok aynaların yansımasında
Başıma üşüşen gölgelerden
Göremiyor/um

Boylu boyunca uzanmanın
Revaheti çökmüş omuzlarıma
Bir de; yılların tükenmeyen ağırlığı
Rahatım yerinde
Gelincik tarlalarında
Mavi benekli kelebek gönlüm

Kirpiğime ağlıyor gökyüzü
Kızıl bir gölde vücudum vıcık vıcık
Boz bulanık sellere yelken açmış saçlarım
Kanadında gümüş tokam
Minik bir serçe
Teğet geçiyor başımın sol yanından
Donup kalıyor bakışlarım

Ah!. içimdeki çocuk
Uçurum kıyısı düşlerimde asılı
“Henüz erken olmaz” derken
Duvarlara çarpan sesinde boğuluyor
Kimsecikler duymuyor

Kıpırdayamıyorum
Tonlarca yük üzerimde
Gayyâ kuyularında yanıyorum

Ortalık tiz siren seslerinde
Çığlıklar yankılanıyor beyin cidarlarımda
Susun yeter artık
Çökmeyin karabasanlar gibi
D/üşüyorum

Tuttun ellerimi sımsıkı
İnce bir çizgiden kayıyorum......




Şiirime güzel sesiyle ve muhteşem yorumuyla can katan Sevgili Arkadaşım BENSENO’ya ve güzel yüreğine sonsuz teşekkürler ederim..Her daim Sevgilerimle..Saygılar........




24/05/2010
Ankara
Ayşe UÇAR