Denedim "can" dediğim sevdiceğim...
Çok denedim olmadı...

Sensiz satırlar yazmak istedim
Zorladım, dilimi, yüreğimi, fikrimi, kalemimi
Ne varsa zorladım, olmadı.
Ne yazsam sendin, hangi yöne dönsem sen.
Hiçbir şey durduramadı elemimi

Kırık kanatlı kuşlar inadına beni
Bütün bakışlar inadına seni hatırlattı
Bütün yorgunluklarım sen oldun
Bir müddet, düşlerimde gelişinle dinlendim
Sonra düşlerimde de kayboldun

Bir talanın, bir kalanın
Sönmez bir yangının resmiydi sensizliğim
Denizler devrildi üzerime olmadı
Her sönüşümde, senli rüzgârlar esti
Her bitti dediğimde
Yeniden, alev alev sana büründüm
Süründüm “can” dediğim süründüm

Yusuf değildim amma
Bütün dünya bir kuyu idi
Ve gökyüzü, gecelerce çöle dönüştü
Sanki kim varsa, ardımdan mecnun diye sesleniyordu
Bir tek sen suskundun…
Demek ki ben mecnun da değildim?
Ya sen?

Sonra
Görmediğim bakışlarla tanıştım
Aynalar gözlerin diyordu
Fikrim, bu kadar acıyı taşıyamaz bir insan gözü
Aynalara yenildim…

Her şey hayal olamayacak kadar gerçekti
Benimkisi de gerçeği gördükçe tükenmekti
Varlığım yokluğuna kul oldu
Nihayet diz çöktüm ve sensizliğin önünde eğildim

Seninleyken hep merak ederdim, hiç çekmediğimi
Yani yokluğunu, yani hasretini
Bilseydim!
Ölüp o hasretin içine gömüleceğimi
Edermiydim?

Anladım!
Ben senin varlığınla çokmuşum
Yoksun ya anladım, sensiz ben de yokmuşum
Yani bir hiçmişim
Sen benden giderken
Ben senin gözlerinden,
Ben senin sözlerinden hiç olmanın zehrini içmişim
İçmişim de...
Yine de unutamamışım....

"Unutulmamak mutlu eder ya insanı
Mutlu ol sevdiceğim, mutlu ol"


İhsan Turhan