Hasan’ın öyküsü şehir yolunda başlar,
Yine orada biter.
Öksüzdür Hasan evvela ,
Babası burnunda tüter.
Tüm yokluklara rağmen,
Okumayı çok ister.

Patlak bir kundura,
Altına eski bir pantolon,
Üstüne bir ceket uydurulur.
Okul zor değildir ama,
Her gün altı kilometreyi yürümek zordur.

Öğretmenin gözüne girer daha ilk derslerden,
İsteklidir, iyi huyludur.
Yalnız , şivesi biraz köylüdür.

Kasaba çocukları ,
Dalga geçerler konuşmasıyla.
Hasan, akıllı çocuktur, aldırmaz,
Bir kere düştü mü yola ,
Eve kadar başını kaldırmaz.

Bazen kamyonlar alır acıyıp,
Yüzünü rüzgara verir,
Saçını dalgalandırır ,
Üstüne çıkıp.

İlk dönemi,
Cebinde kuruşsuz bitirir,
İnadına takdir getirir.
Herkes babasından saklarken karneyi,
O, elinde gezdirir.

Ne olursa , yazın olur.
Hasan, kara sevdaya tutulur.
Ayşe, güzel kızdır ama,
Hasan’ın umutları,
Bu sevdayla son bulur.

Okul yolu Ayşe’den uzaklaştırır,
Dönüş yaklaştırır,
Bu durum,
Öksüz Hasan’ın aklını karıştırır.

İstese; vermezler Ayşe’yi,
Hem neyle besleyecek,
Nasıl geçindirecek evi..

O günden sonra,
Dalıp dalıp gider,
İçin için, bahtına kahreder.
İkinci yıl zayıf dolunca karne,
Gözden düşer.
O’nu destekleyenler de çevresinden uzaklaşır,
Birer ikişer.

Okulu bırakır yokluk ve sevda yüzünden,
Yaş eksik olmaz olur,
Hasret gözünden.

…

Aradan yıllar geçer,
Gönül, yaprak sarısı,
Şimdi o yolları yine tepelemektedir,
Hem de gece yarısı.

Pişmandır, pişman olmasına okumadığına,
Hala inanamaz;
Ayşe’ye nasıl yandığına.

Zaten; O’nu da bir başkası alır,
Hasan , çektiği sevdanın acısıyla,
Baş başa kalır.

Hamallık yapar;
Yaşlı annesine ekmek getirmek için,
Gece geç saatte yolda oluşu ondandır.

“Keşke okusaydım” der.
Der ama eline zor geçer.
İşte bu yüzden “ah” çeker,

“Hasan’ım, yapma, etme”
Diyenler çok olur ,
Ancak Hasan, dinlemez.
Hasan’ın kalbinden Ayşe’nin sevdasını ,
Kimse silemez.
Kimse silemez.
Kimse silemez.