Vasiyetim odur ki , en başta çocuğuma,
Kafanızı gömmeyin, yanlış görünce kuma!

Haykırın fikrinizi, rahatsız olan olsun,
Özgürlüğün türküsü gökyüzünde okunsun.

Çakalı adam sayıp, diz çökmeyin önünde,
Dostunuzu hep sorun, hem de en dar gününde!

Aldığını verenin, onurdur sermayesi,
Doğruyu söyleyenin, gür çıkmalı hep sesi.

Unutup geçmişini, atana etme isyan,
İnsanları sevmeden , olunur mu hiç insan?

Hani, Adem, Havva’ydı, tüm insanlara ata,
“Sen şusun ya da busun” demek değil mi hata?

Eğer çok meraklıysan, dolaş bir mezarlığı,
Hangi zengin kazanmış, olmayan pazarlığı?

Ders almadıysan hala, böbürlen “benim” diye,
Öğleyi geçtin varsay, sağ mısın ikindiye?

Ne kadar güçlü olsan, topraktır son elbisen,
Çoktan ayrıldı bile, göz doyuracak hissen.

Vasiyetim odur ki, dünyayı rengiyle sev,
Hepimizi bekleyen, penceresiz toprak ev.

24/06/2011
Antakya / Hatay
Mehmet Ali Türkan