Esti feleğin rüzgârı kaşı kemanım gitti
Yar ile ağyar der iken can-ı cananım gitti

Hem de öyle rüzgâr ki fırtınalar kopardı
Hep dağıldı etrafımdan yar-ı yaranım gitti

İhanet hançeri vurdu sinemde sâd yaram var
Rüsva oldum âlemlere sırr-ı pünhanım gitti

Felek saldı kör kuyuya tutunacak ipim yok
Her akidem yalan oldu ahd-i peymanım gitti

Göklerde kartal misali kanat çırpıp uçardım
Ağlar oldum canıma ah-ı amanım gitti

Sözüme söz söyletmezdim ne dosta ne düşmana
Muhtac-ı namerdim artık merd-i civanım gitti

Sefile düşküne açık sofram kapandı zahir
Bu nasıl bir fiskeydi ki han-ı hamamım gitti

Er idim er meydanında sözüm kılıçtan keskin
Tıfl-ı sabi de dinlemez hükm-ü fermanım gitti

Hilal oldu kaddim benim dimdik belim büküldü
Saçlarıma karlar yağdı dem-i devranım gitti

Peşimi hiç bırakmadın pusu tuzaklar kurdun
Ey felek çok yaman vurdun ahiri canım gitti




Cahit Kılıç

İstanbul, 21.04.2010