Ey yüzü güneş den daha parlak sevgilim.
Mecburmuydun verdiğin bütün umutları alıp gitmeye.
Kim dedi ki sana gel şu garip gönlün ol sultanı.
Öylesine bir yabancıyken gelip okşadın şu sıradan kalbimi.
Başkası olur mu bu gönlün sultanı.
Çekip gittin, çekilmez bir adam oldum.
Kim derdi ki aşka inanmayan bu adamın,
Gün gelip de en büyük derdinin aşk olacağını.
Dudakların da buldum mutluluğu,
Gözlerin verdi bana şu hayatın elli yıldır veremediği huzuru
Şimdi söyle bana sevdiğim başkası okşanıp sevilir mi?
Ayıpsa ayıp, rezillikse rezillik…
Fakat elimde değil gülüm düştüm bir kere bu derde.
Başkası sevilebilir mi bu dert olduğu sürece ki sevsin demişin
Delirme sevdiğim sen varsın burada olabilir mi ki hiç?
Ah sevgilim ah…
Anlamanı mı bekliyor benim bu kalbim sanki.
İstesen de anlayamazsın.
Demedim mi sana değişmem saçının bir tek teline şu koca dünyayı.
Ben ki dev bir çınar gibi kök salmış idim,
Ben ki bir tek yaradan’a eğilmiş idim,
Ben ki kendim den başka kimseyi sevmemiş idim.
Ey yüzü güneş den daha parlak sevgili
Nereden düşürdün beni bu derde.
Bir Salı sabahı köşe başında değdi gözlerim gözlerine.
Böyle felaketim olacağını bilseydim öyle hayran hayran bakar mıydım hiç?
Bakardım sevgilim bakardım.
Bakma sen bu sitem dolu sözlere.
Aşk acısı, kendime karşı koyamadığım için büyük bir nefret
Fakat elimde değil gülüm, elimde değil sevdiğim.
Sen benim küçüğüm, sen benim evladım, sen benim ömrümsün.
Eee şu vefalı hayatta en büyük cezam buymuş demek.
Bir güzelin gece karası gözlerine hapsolmak.
Elimde değil ki gülüm sevmemek.
Beni affet, affettt…