İşte yine bir gün daha doğuyor.
Sensiz başlayan yeni bir gün.
Artık acımıyor,çok zaman geçti,kanamıyor da.
Ama,ama bir yanım hep sızlıyor.
Verdiğin onca sözü tutamayaşın beni mahvediyor.

Önceden olsa gelmediğin için yataklara düşer,
Gece mi,gündüz mü farketmeden yatağımın içinde kimi zaman hıçkıra,hıçkıra,
Kimi zaman da sessiz sanki senleymişim gibi hisseder öyle ağlardım.

Belki gelirsin diye,
Senin yok etmeye çalışıp da,
Benim küçücük kıvılcımlardan ayakta tuttuğum o umudum,o gücüm de artık yok.

Sevginin sonsuzluğuna mı inanayım?
Yoksa sevginin nefretine mi?
Pembe rengi mi daha ağır?
Yoksa siyah rengi mi?

Sen hangi rengine inandın?
Sen hangi sevgisine inandın?
İnanıp da beni böyle gözleri yaşlı,boynu bükük,kimsesiz bırakıp gittin.
Sen aşkın kendisine mi inandın?
Yoksa ben aşkım diyene mi?

Ama merak etme.
Zamanın da çok yandım.
Şimdi ayaktayım.
Küllerimle yeniden doğuyorum.

Bu kez çok daha akıllı,
Bu kez çok daha olgun,
Ve bu kez çok daha acımasızım.
Kısacası artık bende senin gibiyim.
Vicdansızım.

Bu benden dinlediğin aşkın son şarkıları,
Gördüğün aşkın son rengi.
Benim keşkelerimle ayakda durdun.umutlarımla yaşadın.
Şimdi çaldıklarını geri alma vakti.
Artık vakit senin pişmanlık vaktin!!!