İçimdeki yokluğundan kurtulmak için
Seni yaratıyorum çizdiğim resimlerde
Senin için rüyalara yatıyorum
Yokluğunla yüklü yüreğimi ayazlara çalıyorum
Çatlayan dudaklarımla ben hala seni anıyorum
Sana gelmek için kendi içimdeki zindanlara
Mahsum bir bedeni rehin bırakıyorum
Her gece içimde ağlayan çocuğu
Tan yerinin kızartısına uğurluyorum
Ve her sabah sana doğuyorum, sana.


Ne demeli bilmemki
Sarmalıyorum yokluğuna yüreğimi,
Yokluğunun kavşağına dikiyorum mercan gözlerimi
Ve
Hayalini düşlüyorum, varyantlar dönemecinde
Sana gelen yollarım son bulduğunda
Yokluğunun yalnızlığında, utanıyor yalnızlığım
Dolu dolu yağıyorum yine yokluğuna
Ben uslanmam, ben vaz geçmem
Sözün en güçsüz kaldığı yerde
Bir gülüşüm yeter sana.


Ne demeli bilmemki
Beni sev dedin! Sevdim
Sevgim ağır gelirse,
Eski bir dost gibi an dedin, andım.
Hem de çok güzel andım
Biliyorum unutuşunda yaşıyorum
Yine hevesle gelişini gözlüyorum
Biz ayrıyken bile bir birimizi seviyoruz
Sürgündeki tenime dokunmalı ve beni anlamalısın.


Ne demeli bilmemki
Fırtınadan arta kalan, aklı ziyan bir beden
Her sabah yaralı bir serçe gibi konar pencerene
Umudun her zerresinde küf tutmayan bir yürek
Karanlığında saklıyor yokluğuna inat mutlu günlerini
Çürümüş duvarlar dile gelir, dökülür viran olur
Niye yoksun Niye yosun Niye yoksun?


Özlem ÇETİN