2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1289
Okunma
Ben sesimi koparıp çocukların avucuna verdim bir gül kokusuyla,
Yokluğumdan düşler çıkardım onlarla avutuyorum geriye kalanlarımı. /Aptal!/
Ruhum menapoza girmiş bir kadın hüznünde,
Bedenim hala çocuksu pembeliklerde,
Zihnim nasır tutalı kendimi çocuk saymıyorum.
Bırak birazda öyle diye düşlediğin bir ’kendinden geçmiş’ olayım.
İnan kazısam, yüzün çıkar her zerre düşüncemde. /
Biri gelse, saçmalarımdan sapan yapıp kafamı yarsa,
Canım acımaz derdim, eğer o yarsa. /Avun!/
Çok tatlısın diyenler olmuştur eminim sana.
Ben sana böyle bir şey diyemeyecek kadar tuzsuz bir hayat banıyorum,
Hayattan tad almayalı şeker komasına girdiğimde olmuyor.
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz